Arachnafobia: de angst voor het spinnen

Een paar jaar geleden had de Brit Julian Richer een vermogen van naar schatting 160 miljoen pond. Uit onvrede met de maatschappij geeft hij het nu allemaal weg. ‘Veertien miljoen mensen leven onder de armoedegrens, onder wie vier miljoen kinderen en vier miljoen werkenden. Het is een schande.' Zeker Julian is dat schandalig. Maar nu je alles weggeeft in je eigen brexitland, heb je zelf binnenkort niets meer; moet je je achternaam aanpassen en help je de statistieken niet echt.

Stop endless planning and catapult yourself to your desired future. The term “strategic planning” is an oxymoron. Formulating your strategy equates to determining your desired future state—for example, what change you want see in your community, what organization you want to become, what type of person you want to be.Implementing your strategy means moving from your current state to your desired future state as quickly as possible.

Claire van Teunenbroek bestudeert geefgedrag. Ze werkt als promovendus voor het Centrum van Filantropische Studies bij de Vrije Universiteit Amsterdam en is aangesloten bij de werkgroep Geven in Nederland. Vandaag het zesde en laatste deel van de serie ‘A Changing Donor’.

We kennen ze allemaal. De hulporganisaties die in actie komen bij een grote vluchtelingenstroom, zoals recent in Venezuela en Noord-Syrië. Of bij een natuurramp, zoals recent in Indonesië en Mozambique. Deze hulp kan effectiever, vindt een samenwerkingsverband van zestien Nederlandse noodhulporganisaties. Hoe? Door bescheidener te zijn.

Elke branche heeft er recht op haar nieuws een beetje te ‘spinnen’. Dat geldt ook voor de goede doelen. Goede Doelen Nederland wil de belangrijke bijdrage van haar leden in het bijzonder (en van goede doelen in het algemeen) aan de samenleving benadrukken. Daar is niets mis mee, maar het persbericht dat de branchekoepel verspreidde over haar sectoronderzoek naar de 24 grootste goede doelen bevat een rookgordijn. Eigenlijk meer een roze wolk. En die beneemt het zicht op de werkelijkheid.

Een beetje ziekte heeft tegenwoordig een internationale dag, zoals Wereld Diabetesdag (14 november), Wereld Aids Dag (8 december) of Wereld Alzheimerdag (21 september), of een minder bekende: Wereld Scoliosedag (29 juni). Zo’n dag fungeert als een effectieve kapstok voor allerlei activiteiten die niet alleen internationaal, maar ook nationaal, regionaal of lokaal kunnen zijn. Het indrukwekkende is dat je weet dat je op dat moment verbonden bent met vele anderen voor eenzelfde doel.

Cocreatie van campagnes, nieuwe producten en proposities samen met bureaus is vrij gebruikelijk bij goede doelen. Maar het kan ook anders. Met start-ups, met (studenten van) kennisinstellingen, met zakelijke partners, met concullega’s en zéker met de eigen achterban. Maar wat is het nu precies, en wat is het ook vooral niet?

DDB-huiscolumnist Marc van den Tweel leest in de nieuwste studie van het Sociaal en Cultureel Planbureau dat Nederlanders het in de basis erg met elkaar eens zijn. Hoogste tijd voor politiek en media om daar aandacht voor te hebben, in plaats van verschillen verder aan te jagen.

Claire van Teunenbroek bestudeert geefgedrag. Ze werkt als promovendus voor het Centrum van Filantropische Studies bij de Vrije Universiteit Amsterdam en is aangesloten bij de werkgroep Geven in Nederland. Vandaag het vijfde deel van de serie ‘A Changing Donor’.

De non-profitwereld en de for-profitwereld lijken mijlenver uit elkaar te liggen. We werken samen waar we kunnen, van langdurige projecten tot korte campagnes. Daarna splitsen onze wegen. Wat nemen we mee van deze samenwerkingen, behalve de afgesproken acties? Kijken we wel verder dan onze neus lang is, in die corporate keuken? Ik maak beide werelden dagelijks mee. Ondanks het feit dat het twee (totaal) verschillende werelden zijn, kunnen non-profitorganisaties naar mijn mening nog een aantal dingen van het bedrijfsleven oppikken. In dit artikel zet ik een stap over de grens en licht ik de gebieden toe waar voor goede doelen nog winst valt te behalen.