De donatiewedloop rond de Notre-Dame

Toen op 15 april brand uitbrak in de Notre-Dame was de hele Westerse wereld in rep en roer. Het icoon van Parijs stond in lichterlaaie en Twitter roodgloeiend. Ieder zichzelf respecterende regeringsleider deelde medeleven of advies. Al vrij snel volgende ook financiële toezeggingen, terwijl de brand nauwelijks geblust was en de schade nog niet eens geïnventariseerd. Waarom die haast met doneren?

In een eerder artikel heb ik mijn zorgen uitgesproken over het lage niveau van vertrouwen in de Nederlandse Goede Doelensector die kan worden afgeleid uit de Edelman Trust Barometer, het jaarlijkse onderzoek van dit grote PR bureau. Dit werd nog eens bevestigd in een studie van nfpSynergyin negen landen van maart 2019. Wat kan eraan gedaan worden om het vertrouwen te vergroten? Het is een vraag die regelmatig aan de orde komt bij bijeenkomsten in onze sector, al dan niet in de marge of tijdens de borrel. Het gevoel is groot dat ‘de media’ ons niet goed gezind zijn en excessen uitvergroten en successen niet benoemen.

Verhalen kunnen communicatief veel krachtiger zijn dan goed onderbouwde analyses, zolang ze een invoelbare emotie overdragen. Subjectieve, persoonlijke gebeurtenissen komen harder aan dan meer objectieve en generaliseerbare verhandelingen. Verhalen zijn er in de filantropie in overvloed, maar waarom blijkt het dan toch lastiger te zijn dan je denkt? Heeft dat te maken met geloofwaardigheid, juist de eerdergenoemde overvloed of een gebrek aan slimme distributie?

Het hing al een tijdje in de lucht. De groeiende scepsis over en zelfs manifeste afkeer tegen ‘superfilantropie’ of ‘big philanthropy’: de giften van miljardairs voor het goede doel. Er zijn aanwijzingen dat de wal het schip van de superfilantropie nu serieus aan het keren is. Althans in de publieke opinie. Wat een brandende Notre Dame al niet teweeg kan brengen...

We horen vaak over het stroomlijnen van filantropie - meestal in relatie tot het vereenvoudigen van subsidieaanvragen, goedkeuringsprocessen en rapportageverplichtingen. Stroomlijnen is geweldig. Maar als het gaat om filantropische bureaucratie, hebben we soms echt een bulldozer nodig. Sommige bureaucratische processen zijn zo belachelijk dat ze alleen nog maar moeten worden gesloopt.

Eendaagse evenementen zoals NLdoet, maar ook eenmalig en kortstondig werknemersvrijwilligerswerk – waarin medewerkers van bedrijven worden ingezet als vrijwilliger bij een (lokale) maatschappelijke organisatie – zijn niet meer weg te denken. De eenmalige vrijwilliger kookt voor ouderen, klust aan gebouwen, tuinen en speeltuinen, ondersteunt een leuke middag voor mensen met een beperking, of helpt op een festival. Ondanks dat veel mensen denken dat kortstondig vrijwilligerswerk weinig impact heeft, laat de praktijk zien dat dat zeker niet zo hoeft te zijn en kan de bijdrage groot zijn.

De Sweet Spot van innovatie binnen goede doelen? Bestaat die dan? En als die er is, waarom is die dan niet allang gevonden? Omdat de ideale sweet spot mijns inziens een voor de eigen organisatie unieke propositie is. Geen generiek nieuw ‘gouden ei’ zoals DM of straatwerving ooit was, maar een propositie waarin een inspirerende versnelling van het bereiken van de missie van de organisatie, nieuwe engagement technieken én de behoeftes van de (nieuwe) supporter perfect samenvallen. Geen innovatie die de concullega’s binnen korte tijd kopiëren, maar één waardoor huidige en nieuwe supporters worden geïnspireerd om voor jouw missie in beweging te komen.

Opeens is het er. Na impact, passie, bassie, adriaan, strijkstok, weer strijkstok en daarna diversiteiten alles met validatie is opeens trending: bestuurlijke integriteit. Dat begrip gaat sneller rond dan het vuurtje waarmee Onze Dame maandagavond als teken van Hem (ja hij is behoorlijk pissig) in de as werd gelegd. Be-stuur-lijke in-te-gri-teit…uitgesproken met een heiligheid door bestuurders die voorheen te dom waren om te poepen, maar die nu integriteitheel erg belangrijk vinden. Alsof ze voor het eerst ontdekken dat er een piemel aan hangt.   

There is no benefit to holding ourselves to impossible ideas or standards, so let’s bust a few common myths about foundation work. The first myth is that it’s easy to give money away, the second is that foundation staff can do everything that needs to be done for effective grantmaking, and the third is that you should keep failure to yourself. These myths are not simply untrue, they may actually be destructive. We’ll briefly examine each.

Mijn deeltijd-vegetarische dochter van tien kreeg onlangs op school les over eerlijke handel. De oikofobe indoctrinatie was overduidelijk overgekomen, want ineens wilde ze weten of onze hagelslag wel Fair Trade was. En de aardappels. En de melk. En of de boeren daar zelf dan wel genoeg geld aan overhouden. Mooie gesprekken aan tafel, derhalve. Toen het tijd werd voor een werkstuk, werd het wat ingewikkelder... lees de laatste column van Evelijne Bruning voor DDB!