Wir haben es geschafft

In het Algemeen Dagblad interviewde Hans van Soest recent Frits Bolkestein. Aan de orde kwamen multiculturalisme en integratie van buitenlanders. In 1991 riep de voormalige VVD-fractievoorzitter een storm van kritiek over zich af door te schrijven dat het ‘helemaal misgaat met de integratie’. 

Een samenwerking tussen overheid en bedrijfsleven om ex-gedetineerden aan het werk te helpen is grotendeels mislukt.

Goodwell Investments, het Nederlandse impactinvesteringsfonds, prijkt voor de tweede jaar op rij in de prestigieuze ImpactAssets50-ranglijst. Deze notering heeft Goodwell onder andere te danken aan het uMuthu Fund, dat risicokapitaal verstrekt aan lokale ondernemers in Sub-Sahara Afrika. Target voor dit fonds is honderd miljoen euro. In uMuthu zit inmiddels al 45 miljoen euro.

Het Financieele Dagblad schrijft: ‘Private investeringen zijn een uitstekend middel om problemen in het onderwijs, hulp aan vluchtelingen, schuldproblematiek of hardnekkige werkloosheid op te lossen. Dat vindt staatssecretaris Tamara van Ark van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Zij roept gemeenten op vaker gebruik te maken van een zogeheten Social Impact Bond (SIB).’

In zijn laatste column voor De Dikke Blauwe zwaait DDB-Expert Social Impact Peter Scholten helemaal in stijl af. Kun je ‘zachte zaken’ als sociale cohesie en zelfredzaamheid ook meten, of bepalen hoeveel waarde zoiets heeft? Scholten heeft ontelbare keren gehoord dat dat niet kan. Maar is dat zo? Scholten spreekt het verlossende woord…

Vanuit mijn achtertuin kijk ik op een stel gloednieuwe woningen met zonnecollectoren op het dak. Gaat lekker met duurzaam, denk ik als ik ze zie. Datzelfde denk ik wanneer ik over de A58 bij Moergestel rij, langs vier kloek zwaaiende windmolens. Die staan daar toch maar dapper de klimaatverandering te remmen. Ook mijn laptop herinnert me voortdurend aan de duurzame opmars in ons land. Of ik nu langs Greenpeace, RTL of Nuon surf, overal tref ik lieve foto’s van groene weilanden met windmolens en zonnepanelen. De ene keer met een grazend schaap ervoor, de andere keer met klaprozen of een kind dat een pluizenbol wegblaast. 

Om impact te kunnen meten, beginnen de meeste onderzoeken met het vaststellen van een Theory of Change: een theorie, over welke verandering men beoogt te realiseren. Doorgaans is dat een verandering voor de doelgroep: de mensen, die beschreven staan in de missie van de organisatie.Het maakt duidelijk wat het projectdoel is, waarom dit het doel is, hoe dit kan worden bereikt en wat dit aan financiën vraagt. 

Op 2 oktober ging in de oude Fokker fabriek in Den Haag (een prachtige locatie overigens) een nieuwe social enterprise van start: Social Finance NL. Een BV, waarvan een stichting de meeste aandelen bezit en de sociale doelstellingen bewaakt. Peter Scholten was aanwezig en doet verslag voor De Dikke Blauwe.

De inzet van cultuur voor maatschappelijke verandering vraagt om een deugdelijk evaluatiebeleid. Maar makers moeten beschermd worden tegen de dwang van impactmeting, vinden evaluatie-onderzoeker Jacomijne Prins* en impactadviseur Phil Compernolle.**  

Vorig jaar gaven we bij Stichting Lenthe een boekje uit: ‘Maar we doen toch heel erg ons best?’. Het ging over het sociale domein, waar veel mensen actief zijn, maar waar niemand echt op resultaat afgerekend wil worden. Of men zegt dat het niet kan… De oproep van beide auteurs van het artikel “Laat de makers maken” is een beetje van hetzelfde: laat ons onze verhalen schrijven; betaal er gewoon voor, en zeur verder niet. Het is op voorhand waardevol. Maar voor wie en waarom, dat moeten we dan ook aan de makers zelf overlaten. En dat blijft knellen.