Next generation, next step

Claire van Teunenbroek bestudeert geefgedrag. Ze werkt als promovendus voor het Centrum van Filantropische Studies bij de Vrije Universiteit Amsterdam en is aangesloten bij de werkgroep Geven in Nederland. Vandaag het zesde en laatste deel van de serie ‘A Changing Donor’.

We kennen ze allemaal. De hulporganisaties die in actie komen bij een grote vluchtelingenstroom, zoals recent in Venezuela en Noord-Syrië. Of bij een natuurramp, zoals recent in Indonesië en Mozambique. Deze hulp kan effectiever, vindt een samenwerkingsverband van zestien Nederlandse noodhulporganisaties. Hoe? Door bescheidener te zijn.

Elke branche heeft er recht op haar nieuws een beetje te ‘spinnen’. Dat geldt ook voor de goede doelen. Goede Doelen Nederland wil de belangrijke bijdrage van haar leden in het bijzonder (en van goede doelen in het algemeen) aan de samenleving benadrukken. Daar is niets mis mee, maar het persbericht dat de branchekoepel verspreidde over haar sectoronderzoek naar de 24 grootste goede doelen bevat een rookgordijn. Eigenlijk meer een roze wolk. En die beneemt het zicht op de werkelijkheid.

Een beetje ziekte heeft tegenwoordig een internationale dag, zoals Wereld Diabetesdag (14 november), Wereld Aids Dag (8 december) of Wereld Alzheimerdag (21 september), of een minder bekende: Wereld Scoliosedag (29 juni). Zo’n dag fungeert als een effectieve kapstok voor allerlei activiteiten die niet alleen internationaal, maar ook nationaal, regionaal of lokaal kunnen zijn. Het indrukwekkende is dat je weet dat je op dat moment verbonden bent met vele anderen voor eenzelfde doel.

Cocreatie van campagnes, nieuwe producten en proposities samen met bureaus is vrij gebruikelijk bij goede doelen. Maar het kan ook anders. Met start-ups, met (studenten van) kennisinstellingen, met zakelijke partners, met concullega’s en zéker met de eigen achterban. Maar wat is het nu precies, en wat is het ook vooral niet?

DDB-huiscolumnist Marc van den Tweel leest in de nieuwste studie van het Sociaal en Cultureel Planbureau dat Nederlanders het in de basis erg met elkaar eens zijn. Hoogste tijd voor politiek en media om daar aandacht voor te hebben, in plaats van verschillen verder aan te jagen.

Claire van Teunenbroek bestudeert geefgedrag. Ze werkt als promovendus voor het Centrum van Filantropische Studies bij de Vrije Universiteit Amsterdam en is aangesloten bij de werkgroep Geven in Nederland. Vandaag het vijfde deel van de serie ‘A Changing Donor’.

De non-profitwereld en de for-profitwereld lijken mijlenver uit elkaar te liggen. We werken samen waar we kunnen, van langdurige projecten tot korte campagnes. Daarna splitsen onze wegen. Wat nemen we mee van deze samenwerkingen, behalve de afgesproken acties? Kijken we wel verder dan onze neus lang is, in die corporate keuken? Ik maak beide werelden dagelijks mee. Ondanks het feit dat het twee (totaal) verschillende werelden zijn, kunnen non-profitorganisaties naar mijn mening nog een aantal dingen van het bedrijfsleven oppikken. In dit artikel zet ik een stap over de grens en licht ik de gebieden toe waar voor goede doelen nog winst valt te behalen.

Onlangs werd het advies van de ‘Werkgroep Bedrijven’ van ‘De Toekomst van Fondsenwerving’ gepresenteerd. De belangrijkste tip: goede doelen moeten de taal van bedrijven leren spreken en leren om te ‘daten’. Waar zal ik beginnen in deze willie wartaal?

Voorspelbare tegenstanders van Rutte’s recente oproep tot méér inkomen voor werknemers bij winstrijke bedrijven, zoals presentator Harry Mens, fileerden hem meteen. Maar ook politici en journalisten die van nivelleringsfeestjes houden schrokken zo hard toen hij hun tekst jatte, dat ze hem van de weeromstuit begonnen af te fakkelen. ‘Kan niet waar zijn. Heeft kaarten in de mouw. Wil zieltjes winnen. Compensatiereflex. Sollicitatie in Brussel.’ Je kunt ook besluiten niet mee te complotten, zijn intentie simpelweg geloven en zijn standpunt omarmen. Waarom alleen anonieme aandeelhouders rijker maken?