Van de samenleving

Het was (weer) interessant om verleden week de verkiezingen (midterms) in de US te volgen. Tenminste, als je geïnteresseerd bent in politiek, campagnes en maatschappelijke betrokkenheid van burgers. En tijd voor wat soul searching.

Het is weliswaar pas begin november en onze klanten hebben dus nog ruimschoots de tijd voordat ze weer online met de billen bloot moeten, maar wij toch echt al begonnen met onze klanten om voor te sorteren op de verslaggeving over het bijna verleden jaar 2018. Wat zijn de bijzonderheden en veranderingen in de richtlijnen, wat willen wij dit jaar anders doen, welke reacties zijn er gekomen op het vorige jaarverslag, kortom, wat moet er anders? 

Voor wie nog geen tijd heeft gehad om het bijna 300 pagina’s tellende adviesrapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) onder de titel Filantropie op de grens van overheid en markt door te akkeren, licht ik er graag een opmerkelijke zaak uit die na het verschijnen van het advies nauwelijks aandacht heeft gehad: de aanbeveling voor de goede doelenloterijen en de uiterst curieuze redenering die daaraan ten grondslag ligt.

Om impact te kunnen meten, beginnen de meeste onderzoeken met het vaststellen van een Theory of Change: een theorie, over welke verandering men beoogt te realiseren. Doorgaans is dat een verandering voor de doelgroep: de mensen, die beschreven staan in de missie van de organisatie.Het maakt duidelijk wat het projectdoel is, waarom dit het doel is, hoe dit kan worden bereikt en wat dit aan financiën vraagt. 

Vorige week las ik het boek “Beter worden in goed doen” van Stijn Bruers. De ondertitel van het boek luidt: “Vergroot je impact met effectief altruïsme.” Het boek heeft me aan het denken gezet over de praktische toepasbaarheid van effectief altruïsme in de Nederlandse filantropie. Is die ontwikkeling een hype of hebben we het hier over ‘geven 3.0’?

Afgelopen week was ik moderator op de GIIN (Global Impact Investors Network) in Parijs. Met 1.200 participanten was dit een indrukwekkende bijeenkomst van diverse organisaties en personen die actieve impactinvesteerders zijn. Alhoewel de meeste sessies gingen over de diverse vormen van financiering, mocht ik een panel begeleiden over de ‘aanbodkant’. Namelijk de rol van sociale accelerators (versnellers) in dit eco-systeem. In een zaal met mensen vanuit Europa, Azië, Afrika en de VS en een panel dat wereldwijd opereert waren er een paar interessante nieuwe inzichten die ik graag met u deel. 

Het Wereldnatuurfonds (WWF) heeft een probleem: de ijsbeer sterft niet uit. Dat is op zich natuurlijk prachtig, maar voor het WWF ook ongemakkelijk. De club vertelt immers al tien jaar aan iedereen die het wil horen dat de ijsbeer gaat verdwijnen. Klimaatverandering, smeltende poolkappen, eenzame beren op slinkende schotsen. Nog eventjes, en er is er niet een meer over. Maar dat uitsterven gaat dus niet gebeuren. En nu zitten de communicatiemanagers van het WWF met de handen in het haar.

In twaalf jaar tijd leverde een jaarlijks hardloopevenement bijna twee miljoen euro op voor het einde van de honger. En dat is natuurlijk helemaal geweldig. Maar net als met het Glazen Huis loopt de jaaropbrengst inmiddels al een paar jaar steeds verder terug. Wat valt er van dit verhaal te leren? DDB-columnist Evelijne Bruning geeft tien gouden tips voor succesvolle event fundraising.   

Eind september verscheen er in de Volkskrant een artikel over bedrijfsdonaties aan goede doelen. Met de nogal tendentieuze kop ‘Bedrijven spekken grote goede doelen met 33 miljoen euro’ wordt in het artikel geconstateerd dat dit 4,5 procent van de opbrengsten uit donaties is (voor de 25 grootste goede doelen, in 2017), dat particuliere donaties met 728 miljoen euro een veel groter aandeel heeft én dat de betreffende goede doelen in 2017 2,6 procent minder ontvingen van bedrijven dan het jaar ervoor. Dat klopt niet.

We zitten midden in de zesde uitstervingsgolf, beweren milieuwetenschappers. Wel, dat is schromelijk overdreven. Volgens het IUCN zijn sinds het jaar 1500 zo’n 850 soorten uitgestorven. Dat is anderhalve soort per jaar. De grootste groep waren slakjes. En niemand weet hoeveel soorten er eigenlijk zijn. Schattingen lopen op tot 10 miljoen. Daarvan zijn er 1,8 miljoen wetenschappelijk beschreven. Van die 1,8 miljoen is sinds 1500 dus 0,05 procent verdwenen. Van uitsterven is vooralsnog geen sprake. Wél worden populaties steeds kleiner en neemt de káns op uitsterven toe.