No Cure No Pay

Technisch een eenvoudige operatie. Dat was alles. Dan zou ze uit de levensbedreigende fase zijn en gewoon door kunnen leven. Hij gaf aan dat hij volgens het 'No Cure No Pay'-principe werkte. Zij gaf aan dat wel een mooi principe te vinden. Als de operatie niet zou lukken zou hij dus geen betaling ontvangen.

Het onderzoeksplatform Follow the Money publiceerde afgelopen week een zeer kritisch artikel over de Maatschappelijke Alliantie. Volgens FTM maakt de MA onvoldoende duidelijk welke concrete resultaten zij heeft behaald, onder andere met de tot dusver 1,3 miljoen euro ontvangen rijkssubsidie vanaf 2015. FTM citeert daarnaast (deels anonieme) critici uit de kringen van vermogensfondsen, die menen dat de MA zich ten onrechte manifesteert als vertegenwoordiger van deze sector.  

Is omvang van giften eigenlijk een goede graadmeter? Voor wat? DDB-columnist Henk van Stokkom haalt even wat relativerende getallen aan...

In zijn laatste column van 2018 geeft Henk van Stokkom, columnist/expert op het gebied van ‘Ontwikkeling & Verandering’, u nog een paar geweldige (cadeau)leestips voor onder de kerstboom. Ter vermaak, maar vooral ook ter lering.

DDB-Expert ‘Ontwikkeling’ en columnist Henk van Stokkom schreef eerder al een zeer prikkelende column onder de titel Dr. Phil: You never solve money problems with money! In de onderhavige bijdrage komt Van Stokkom nog even terug op deze volgens hem gekoesterde misvatting: dat dat we meestal denken dat geld geven niet helpt. Nooit. Nergens. Van Stokkom: en laat dat nou niet kloppen.   

Toenemende bureaucratisering, meer regeltjes en controles. We zien deze overal: in de zorg, in het onderwijs, maar ook bij de financiële ondersteuning van maatschappelijke initiatieven. Financiers willen waar voor hun geld. Terecht. Waar het mis gaat is dat ze dat doel denken veilig te stellen door steeds meer en steeds gedetailleerdere informatie te eisen. Onder het volkomen onbewezen adagium: ‘meten is weten’. Deze controledwang leidt onvermijdelijk tot energievretende, geld verspillende bureaucratie die alleen maar schijnzekerheid biedt. Ze is contraproductief en vooral ook demoraliserend.

Graag vragen wij uw aandacht voor een bevlogen oproep deze week van drie door de wol geverfde sectorgenoten: Mathijs Euwema, Nico van Oudenhoven en Henk van Stokkom. Of eigenlijk is het meer een aanklacht tegen de volkomen doorgeschoten bureaucratisering in Het Land van Goed Doen. Ten diepste is het een roep om terugkeer naar iets wat we onderweg zijn kwijtgeraakt: vertrouwen in elkaar.

Een organisatie met zo’n twee miljoen ‘omzet’ voor het goede doel in 2015 krijgt 30% van haar inkomsten van vermogensfondsen, 30% van de overheid en 40% van haar particuliere achterban. Er waren in 2015 zo’n 23 vermogensfondsen bij betrokken die samen zo’n 600.000 euro op tafel legden. Dat was gemiddeld zo’n 26.000 euro per fonds. Het waren op één na allemaal anbi’s.

Er zijn nogal wat mensen die menen dat Nederland geen goede structuur kent voor sociale ondernemingen. Ze beweren dat een BV en stichting-combinatie tot veel extra administratie leidt en de transparantie belemmert. Maar zo ingewikkeld is het allemaal niet, betoogt DDB-columnist Henk van Stokkom. Bij de stichtingen wringt vaak een andere schoen: die van de ondernemer-oprichter...

Jaren geleden zag ik per toeval het programma waar Dr. Phil die quote gebruikte. Jong gezin, veel schulden. Manlief verzuchtte dat ze enorm geholpen zouden zijn als iemand eens een flink geldbedrag zou geven. Dr. Phil zag dat anders. En niet alleen Dr. Phil. Velen met mij denken bij schulden niet aan geld geven als oplossing. Meestal moet er iets anders veranderen. Tering naar de nering zetten en dergelijke. Maar het gevolg van die basisreactie is dat we meestal denken dat geld geven niet helpt. Nooit. Nergens. En laat dat nou niet kloppen.