Social movements: crowdsurfing, maar dan anders

Surfers gebruiken minieme kracht en halen toch razendsnel hun doel (koel drankje met veel high fives op het strand). Hartelijk dank aan de superkrachten van grote golven. 
 
Dit samenspel triggert hoofdredacteur Charles Keidan van  Alliance Magazine, het Engelse zuster-tijdschrift van De Dikke Blauwe. Zijn recente commentaar: waarom duiken bestuurders niet actiever en creatiever op de golven van ‘social movements’? De recente Black Life Matters-golf is een voorbeeld waarop stevig kan worden meegesurft door ook breder georiënteerde anti-racismeorganisaties.
 
De schatting van twee Alliance Magazine-experts uit Brazilië - Fernanda Lopes en Selma Morer - is echter dat maatschappelijke organisaties nog geen 1% van hun tijd en geld investeren in ‘social movements’ aanjagen die ruwweg dezelfde doelen nastreven als zij zelf. Hun social impact-inspanningen blijven ook in tijden van welkome, externe dynamiek hangen in het creëren van stand alone-impact. ‘…Dit is wat wíj erin stoppen en dit is wat wíj meten als ons rendement…’
 
Dat is een gemiste kans van jewelste, zelfs uit oogpunt van verantwoording afleggen. Benoem in of rond je organisatie ten minste een iemand die zijn of haar oren aan de grond houdt (prima om dat SMM, social movement monitoring te noemen); die niet-geïnstitutionaliseerde bewegingen als een seismograaf registreert, monitort en erop kan intappen of what if-scenario’s kan formuleren om mee te surfen op impactvolle protestbewegingen. Dat wil zeggen: uiteraard alleen als de uiteindelijke missies met elkaar in lijn zijn te brengen. En houd een stevig, acuut-actiebudget permanent beschikbaar, zonder daar vooraf al dodelijke social impact-targets op los te laten.
 
Wie zijn maatschappelijke missie centraal stelt, zou alle energie die daarvoor in de samenleving vrijkomt moeten willen benutten. Crowdsurfing heeft daardoor opeens een nieuwe, verrassende betekenis gekregen.