Vorig jaar gaven we bij Stichting Lenthe een boekje uit: ‘Maar we doen toch heel erg ons best?’. Het ging over het sociale domein, waar veel mensen actief zijn, maar waar niemand echt op resultaat afgerekend wil worden. Of men zegt dat het niet kan… De oproep van beide auteurs van het artikel “Laat de makers maken” is een beetje van hetzelfde: laat ons onze verhalen schrijven; betaal er gewoon voor, en zeur verder niet. Het is op voorhand waardevol. Maar voor wie en waarom, dat moeten we dan ook aan de makers zelf overlaten. En dat blijft knellen.
Vorig jaar gaven we bij Stichting Lenthe een boekje uit: ‘Maar we doen toch heel erg ons best?’. Het ging over het sociale domein, waar veel mensen actief zijn, maar waar niemand echt op resultaat afgerekend wil worden. Of men zegt dat het niet kan… De oproep van beide auteurs van het artikel Laat de makers maken is een beetje van hetzelfde: laat ons onze verhalen schrijven; betaal er gewoon voor, en zeur verder niet. Het is op voorhand waardevol. Maar voor wie en waarom, dat moeten we dan ook aan de makers zelf overlaten. En dat blijft knellen.
Wat het ook niet makkelijker maakt, is de keuze voor woorden als ‘cultuur’ en ‘makers’. Alle culturele uitingen? Alle makers?
Net zomin als de maatschappelijke sector één werksoort is, is de culturele sector dat ook niet. Er zijn zoveel verschillende vormen en variaties. Alles op één hoop, en dan roepen dat we de ‘makers’ maar moeten vertrouwen op hun blauwe ogen en kunstzinnige wijsheid, dat is wel erg kort door de bocht.
Als een verhalen-verteller verhalen vertelt die niemand wil horen, waar niemand belang bij heeft, waarom moeten we dat dan toch waardevol vinden? En als er wel mensen zijn die de verhalen belangrijk vinden, dan kunnen we het die mensen toch vragen? Dan weten we toch ongeveer hoeveel mensen hoeveel waarde hechten aan die verhalen? Om te beginnen….
Het blijft het probleem van de culturele sector: blijven roepen dat het waardevol is, misschien niet voor nu maar dan toch in ieder geval voor later, maar niemand die het kan verifiëren of navragen. Dat is te gemakkelijk.
Ook een goed verhaal valt te evalueren. Wat ermee gebeurt of gebeurd is, hoeveel reacties het opriep (positief of negatief), wat het teweeg heeft gebracht of beoogd te brengen. Of er überhaupt mensen zijn die er naar kijken of luisteren.
In het sociale domein zijn er nog steeds mensen die zeggen dat je de professionalmaar moet vertrouwen: die doet immers toch zo zijn best…en resultaten, die kun je niet meten…
Ik zeg niet dat je nu meteen alles moet gaan kwantificeren en keihard moet meten. Maar een beetje meer onderbouwing dan alleen maar ‘de makers moeten in staat gesteld worden om te doen waar ze goed in zijn’ is echt veel te flauw.
nl
