Iedereen kent Het Concertgebouw in Amsterdam. Niet iedereen weet dat deze instelling sinds 1888 een particuliere zaak is. Fondsdirecteur Jolien Schuerveld vertelt over de verbreding van de doelstelling van deze stichting: naast renovatie van het gebouw en muziekeducatie voor de jeugd nu ook verbreding van de programmering en verbetering van de toegankelijkheid.
In Het Concertgebouw is sinds 1888 elk dagdeel wel iets te beleven. Als gevolg daarvan slijt het in- en exterieur waar de muziekliefhebber bijstaat. Onderhoud en renovatie kost vioolkisten met geld. Om nog te zwijgen over bestedingen waar men eind van de negentiende eeuw nog nooit van had gehoord zoals economisch gebruik van energie en omgang met de effecten van klimaatverandering.
Schuerveld signaleert een wereldwijde tendens die in de afgelopen jaren bij steeds meer concertzalen zichtbaar is. 'Donaties worden steeds belangrijker als inkomstenbron, naast legaten.' En dat terwijl voorheen het aantal verkochte concertkaarten het richtsnoer was. Donaties waren voorheen aanvullend. Inmiddels zijn alle bijdragen zijn welkom. Of zoals een trouwe bezoeker eens zei: 'You don't need to be a Rockefeller.'
Vandaar Het Concertgebouw Fonds, de steunstichting van de particulier gefinancierde muziektempel die qua akoestiek wordt gerekend tot de beste zalen ter wereld - naast de Musik Verein in Wenen en de Boston Symphony Hall. Behalve renovatie is muziekeducatie voor jaarlijks tienduizenden schoolkinderen is een belangrijke pijler van het fonds. En en passant een investering in het toekomstige publiek.
In de afgelopen jaren ontstonden nieuwe geefdoelen zoals de bijzondere programmering.
Zo werd de serie Wereldberoemde Symfonieorkesten nieuwe leven ingeblazen. En een voorbeeld van meer innovatieve programmering is de serie Hemelbestormers. Onderdeel daarvan is de serie Klapstuk: in informele setting 'muzikale tapas' voor een jong publiek. Een aanvulling op series als Rising Stars en Jonge Nederlanders.
Schuerveld: 'Wat je op het podium ziet is een belangrijke knop om aan te draaien voor wat je in de zaal ziet. Bij een optreden van pianist Fazil Say zitten er veel Turken in de zaal. Het Concertgebouw mengt de programmering tegenwoordig steeds meer met niet-Westerse muziek.' Hoe dan ook: de kunsten zelf mogen onvergankelijk zijn, hun huis is dat niet. Aan blijvende inspiratie zit dus ook een financiële kant.
Lees meer over Het Concertgebouw Fonds in het DDB-magazine dat eind mei verschijnt.
nl
