Alsnog: mijn nucleaire coming out

Ik ben voorstander van kernenergie. Het voelt een beetje als een coming outom dat op te schrijven. Maar het wordt de hoogste tijd, want binnenkort prijkt mijn foto op de cover van ‘Kernvisie’, een tijdschrift ter bevordering van het draagvlak voor kerntechniek, waarvoor ik afgelopen maand werd geïnterviewd.  

Afgelopen weekend liep ik in Utrecht de Nacht van de Vluchteling. Veertig kilometer, in het holst van de nacht, van het Spoorwegmuseum naar Maarsen en langs de Vecht weer terug. Ik hoor u denken: welke idioot doet dat in godesnaam? Welke mafkees loopt zich midden in de nacht vrijwillig een botscheur of peesontsteking? En welke dwaas geeft daar nog geld voor ook?

Als fondsenwervende ontwikkelingsorganisatie kun je het niet snel goed doen. Wanneer je het publiek ellende verkoopt, dan hou het beeld in stand dat het ginder nooit beter gaat. Niet de bedoeling. Verkoop je optimisme en hoop, dan denken mensen dat het probleem is opgelost. Ook niet de bedoeling. In deze catch-22 zit goede doelenland gevangen en niemand weet raad. Of toch?...

Mijn zusje werkte ooit als tandartsassistente. Na een paar weken was ze ervan overtuigd dat heel Nederland een slecht gebit had. Rotte tanden, gele aanslag, ze zag het overal. Het was een geval van beroepsdeformatie. Niet alleen tandartsassistenten hebben daar last van. Wat te denken van de politieagent die PVV stemt omdat de criminaliteit de spuigaten uitloopt. Of de gerechtsdeurwaarder die meent dat niemand met geld kan omgaan. 

Deze column is voor alle mensen die spijt hebben van de Postcode Loterij. U weet wel, de loterij die vorige maand 357 miljoen verdeelde tijdens het Goed Geld Gala in Carré. Met gastspreker Leonardo di Caprio én natuurlijk uw eigen hoofdredacteur Edwin Venema. De Spijtloterij is hij wel eens genoemd – want als de PostcodeKanjer in jouw straat valt en je hebt als enige géén lot, dan heb je spijt. Maar elk jaar hebben heel wat lotenkopers andere spijt: spijt dat ze wél meedoen – terwijl hun straat alwéér niet heeft gewonnen. En dan bellen ze de opzeglijn. Tenminste, dat denken ze.

We wentelen ons graag in een somber beeld van de wereld. Nergens voor nodig. Denk maar eens aan de rijkste mens van honderd jaar geleden.