Klamer versus klammer?

Tijdens de maandelijkse plasmadonatie bij de Bloedbank las ik in The Economist (04-08-07) het artikel ‘Blatant benevolence and conspicious consumption'. De ondertitel; ‘charity is just as ‘selfish' as self-indulgence' had mijn aandacht getrokken. Het basis idee is dat de hersenen bij mensen ook de ‘mating mind' genoemd kunnen worden. Ofwel alle gedrag heeft het imponeren van de andere sekse als basis. Ook charity.

In een artikel in NRC Next van eind juli stelt Arjo Klamer - hoogleraar culturele economie - feitelijk: maatschappelijk verantwoord ondernemen (mvo) is schijn en allesbehalve onbaatzuchtig. Het geweten van bedrijven lijkt groter dan het is. Recent verscheen een reactie van Jack van Ham van ICCO die het MVO-denken, met daarbij vooral de samenwerking tussen bedrijven en NGO's als uitgangspunt, verdedigde.

Bedrijven hebben ook een ‘mating mind'. Ze willen zaken doen. Maar ze worden steeds vaker aangesproken op het feit dat een bedrijf meer is dan Profit. Ook People en Planet zijn van belang. NGO's zijn en worden in toenemende mate aangesproken op het feit dat goed doen ook goed gedaan moet worden. En kosten efficiënt. En zo schuiven die twee werelden dichter naar elkaar. Eerst probeerden bedrijven maatschappelijk verantwoord ondernemen geheel alleen inhoud te geven. Sinds enige tijd echter willen bedrijven graag samenwerken met goede doelen organisaties. Volgens Klamer is het gevolg van die samenwerking dat bijvoorbeeld het Van Gogh museum inmiddels meer op een vestiging van de Rabobank lijkt dan op een museum. Volgens Van Ham betekent het dat je als goede doelen organisatie, in zijn geval een ontwikkelingsorganisatie, bedrijven scherp kunt houden en via een MVO samenwerking dus meer kunt bereiken dan alleen. Zo'n beetje het standpunt van NOVIB toen bleek dat haar huisbankier via leningen en kredieten makers van clusterbommen financierde. Maar hoeveel invloed heb je als NGO op MVO?

In de afgelopen jaren was de samenwerking tussen TNT en het World Food Programme steeds het grote MVO voorbeeld. Een samenwerking waarbij TNT met 139.222 werknemers en een netto jaarwinst van € 670.000.000,-- in 2006 een bedrag van 8,4 miljoen euro heeft verspijkerd aan het samenwerkingsprogramma met het WFP. Dat is een aftrekbare gift van 0,0125 van de winst. Die 0,0125 is overigens 0,0008 van de omzet van TNT. Een netto inkomen van zo'n € 20.000,-- per jaar, waarbij een bedrag van € 250,-- gegeven wordt aan ICCO is ook 0,0125 (1,25%).

Klammer wordende handen krijg ik van dat MVO gedoe.