DDB-huiscolumnist Marc van den Tweel ziet in de VS dat politiek-maatschappelijke organisaties minder bezig zijn met de vraag ‘hoe komen we in de media?’, maar hun eigen mediakanalen starten. Komt deze opzienbarende ontwikkeling ook naar Europa?
In sommige kringen is het bon ton om te spreken over de Main Stream Media – en dat is dan níet vleiend bedoeld. Men heeft het dan over de ‘traditionele’ kranten en tv-stations, waarbij het oordeel geveld wordt dat deze gepreoccupeerd zijn en impliciet en expliciet aan politiek-maatschappelijke stellingname doen. Reageren? Mail ons, of reageer via Twitter, Facebook of Linkedin.
Ook een bijdrage schrijven voor De Dikke Blauwe? Klik dan hier.
Zeker in de US heeft dit geleid tot een (rechtse) tegenreactie. Fox News werd opgericht en talkradio maakte een flinke groei door. Daarna domineerden Trump en de zijnen het internet en de nieuwste trend is dat conservatieve krachten lokale media (kranten en tv-zenders) aan het opkopen zijn! Men ‘moet’ dat wel doen, want de rallies van Trump zijn weliswaar zeer succesvol - lees The Wall Street Journal er maar op na - maar media-aandacht blijft achter. En die is noodzakelijk om een groot publiek te bereiken. De oplossing? Koop een krant. Nu klinkt dat ingewikkelder dan het is. Het verdienmodel van (lokale) media is daar (én hier) volledig opgedroogd, dus voor een appel en een ei koop je tegenwoordig je eigen newspaper. En dit gebeurt in de US, naar verluid, dus op grote schaal. Maar goed: actie is reactie. Kijk maar naar Tara McGowan van Acronym, die, vanuit een progressiever perspectief, hetzelfde aan het doen is: het creëren van eigen media, off- en online – inclusief eigen ouderwetse, lokale kranten van dode bomen.
Een ander voorbeeld is de spraakmakende en succesvolle documentaire American Factory, te zien op Netflix. Een documentaire over het verdwijnen van de Amerikaanse middenklasse, waarmee makers Julia Reichert en Steve Bognan (in hun eigen woorden) ‘Nodding heads, but also moving feets.’ voor elkaar proberen te krijgen, veranderingen in (stem-) gedrag. De inschatting van Reichert en Bognan was dat men voor een film als deze niet meer terecht kon bij traditionele, lineaire media (of Main Stream Media, zo u wenst). Ze kozen voor Netflix met daarbij een tour door het land: evenementen met filmvertoningen en discussies, om écht wat in gang te zetten: bereik én beweging.
De bottomline is: politiek-maatschappelijke organisaties en -bewegingen zijn in de US niet (of in ieder geval minder) bezig met de vraag ‘hoe komen we in de media?’ - maar met de kwestie ‘hoe creëren we onze eigen space?’. Het gevoel aldaar is dat men wel moet, want het eigen verhaal vertellen kan men bijna niet meer in de media. Vooral niet omdat die alleen nog maar geïnteresseerd lijken te zijn in de controverse (‘want dat is nieuws’) - en gedegen en beschouwende journalistiek afgedaan lijkt te hebben. Wat dat betreft mogen de dames en de heren in de media ook wel eens in de spiegel kijken.
Niettemin: een interessante ontwikkeling, waarbij het de vraag is of deze ook gaat overwaaien naar onze zijde van de grote plas. Of het goede ontwikkeling is, is daarbij overigens nog de vraag. Een onafhankelijke kwaliteitspers met ouderwetse hoor-en-wederhoor is ook wat waard lijkt me. Hoe ouderwets dat misschien ook is.
nl
