Tweels Tweak: wij van WC-eend . . .

Sport wordt steeds vaker gezien, zeker ook door de jonge generatie van 'major donors' en impact-investeerders, als een belangrijk instrument voor het creëren van maatschappelijke impact.

Het adagium van de ‘burger als klant’ heb ook ik lang aangehangen. Natuurlijk, de overheid en publieke organisaties in het algemeen, moeten adequaat en snel(ler) reageren, sensitiever zijn over wat er speelt in de samenleving, goed luisteren. Maar dat is dus niet ‘u vraagt, wij draaien’. Dat besef begint weer - en versneld - terug te komen in het publieke domein.

Multicommissaris Jurgen Stegmann gaf in Management Scope 1/23 een duidelijke ‘stemverklaring’ af over de betekenis en toegevoegde waarde van toezichthouders. Niet alleen werkgeverschap en controle zijn van belang, maar ook en vooral de adviserende rol. Zeker dat laatste vraagt om professionele toezichthouders, met talent en toewijding – en het liefst ook nog wat ‘vlieguren’.

Die omgekeerde vlaggen in (voornamelijk) het Nederlandse buitengebied wekken bij mij vooral ergernis op. Ik ben toch te veel een trotse Nederlander om deze vorm van protesteren te kunnen appreciëren. Dat neemt niet weg dat ik me probeer te verdiepen, zo min mogelijk vooringenomen, in de achtergronden van dat protest - en de veenbrand die al langer smeult buiten de Randstad.

‘Optimisme is een morele plicht’, zo schreef filosoof Karl Popper ooit. En dat adagium heb ik ronduit geadopteerd. Van mij zult u dus zelden cynische of pessimistische beschouwingen lezen. Maar nu (eind augustus als ik dit schrijf) bekruipt me toch wat chagrijn. Het debacle met de opvang van asielzoekers in Ter Apel is daar debet aan.

Eerlijk gezegd verwachtte ik in de weken erna berichten over invallen door de FIOD, cijfers over hoeveel zaken er onderzocht worden, of meldingen over ingetrokken ANBI-statussen. Maar niets van dat alles, of zou dat nog komen?

In zijn rapport ‘Onvervangbaar & Onmisbaar’, dat recent uitkwam, doet Sybrand van Haersma Buma aanbevelingen om ‘ongewenste vervreemding’ te voorkomen. Een goede zaak zou je zeggen. Laten we ervoor zorgen dat bijvoorbeeld Nederlandse kunst niet over de landsgrenzen verdwijnt. Maar is dat wel, per definitie, een goede zaak?

Het is een cartoon uit de jaren tachtig – en één die nu niet meer zou kunnen (woke!). Een man van middelbare leeftijd zit in een leunstoel, rookt een pijp en leest de krant.

Het is de vraag die een wethouder vroeg of laat gaat stellen aan een lokale museumdirecteur: “interessant die collectie van u, maar wat is de spin-off van uw bezoekers voor de plaatselijke horeca nu eigenlijk?”. En aan een natuurbeschermer wordt de vraag gesteld wat ‘dat groen’ nu eigenlijk oplevert qua CO2-opslag of hoogwaterbescherming. Ecosysteemdiensten heet dat, in jargon. En de sportbestuurd...

In het pittige debat dat, hier-en-daar, rond coronamaatregelen ontstaat worden mensen die de voorschriften van onze overheid volgen door radicale elementen soms als ‘schapen’ aangeduid. Kuddedieren, volgers. En dat is dus nìet complimenteus bedoeld. Integendeel: de intentie is de ultieme diskwalificatie.