Snurkende museumdirecteuren

Musea in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk halen tegenwoordig wekelijks het wereldnieuws door grote schenkingen van particulieren. Deze schenkers zijn zelf meestal kunstverzamelaars en geven kustwerken in bruikleen af aan musea om ze via een ‘promised gift' definitief te schenken. In Nederland gebeurt dit veel minder. De ‘promised gift' is weer zo'n gemiste kans van onze snurkende staatssecretaris van Financiën, die deze week zijn nieuwe plannen over successierechten presenteerde.

Maar onze museumdirecteuren kunnen er ook wat van. Dat bleek vorige week tijdens de interessante bijeenkomst ‘Collecting Today: Private Passions, Public Benefits'.Hier waren twee buitenlandse en twee Nederlandse verzamelaars aan het woord. Allen wilden zij graag hun kunstbezittingen delen ‘for the Public Benefit'. In de VS en het VK worden zij met open armen ontvangen. In Nederland echter blijkt dat museumdirecteuren liggen te slapen of last hebben van hun ego. De Nederlandse kunstverzamelaars Martijn Sanders (oud directeur Concertgebouw) en Han Nefkens (journalist en schrijver) deelden hun ervaringen met een overigens opvallend jong verzamelpubliek. Beiden gaven aan dat zij hun verzameling met musea wilden delen, maar bij museaal Nederland bleef het verdacht stil. Sanders wacht nog steeds op reactie en bij Nefkens was er een alerte jonge museumdirecteur (Sjarel Ex) die reageerde. Centraal Museum Utrecht en Museum Boymans van Beuningen plukken daar nu de vruchten van. De rest van de museumdirecteuren snurkt rustig door.