Small society

De haarscheurtjes in de samenwerking tussen overheid en ‘Third Sector’ in het Verenigd Koninkrijk beginnen nu ernstige barsten en kloven te worden. Aanvankelijk was er nog wel enthousiasme voor Camerons idee van een ‘big society’. Dat was in 2010 nog het stokpaardje van de Conservative Party: lokale organisaties en community’s steunen en burgers weer in hun kracht brengen om ook zelf maatschappelijke problemen te tacklen. Critici waren er echter ook in overvloed. Zij wezen erop dat de ‘big society’ in feite een schaamlapje is voor een terugtrekkende overheid die de solidariteit met de zwakkeren in de samenleving gewoon loslaat. Ook in de Third Sector en in de filantropiesector groeide het cynisme over de aanminnigheid van de overheid, die in de praktijk nog weinig daden bij de mooie woorden over haar ‘big society’ heeft gevoegd. De (voorlopig mislukte) poging van Camerons regering om de belastingaftrek voor giften aan goede doelen bij rijken in te perken, heeft ook geen goed gedaan aan de relatie. Dat het samenwerkingsmodel voor de Britse civil society nu echt in zwaar komt, blijkt wel uit de ijzige verklaring van de ‘Charity Commission’, de onafhankelijke toezichthouder in Engeland en Wales voor charitatieve organisaties. Deze wil per se niet worden opgenomen in de nieuwe overheid-site “gov.uk”. De toezichthouder is bang dat het publiek haar voor een overheidsinstantie aanziet. En dat is in het Verenigd Koninkrijk op dit moment klaarblijkelijk allerminst een aanbeveling. De principiële tegenstanders van de ‘big society’ zeggen nu in koor: I told you so!