Iedereen een strafblad graag

Het is vaak een reflex van de sector om boos te worden op de boodschapper van slecht nieuws. Maar wat als de boodschapper er aantoonbaar een potje van maakt? Bert Bieleman, directeur van onderzoeksbureau Intraval, schrok zich een hoedje toen hij de berichtgeving zag over zijn risico-analyse van de sector, gemaakt in opdracht van het ministerie van Justitie. "Ik ben van oorsprong media-socioloog, dus ik begrijp de mediaoverwegingen van nieuwswaardigheid, tijdsdruk en gebrek aan ruimte. Maar ik snap ook dat de goede doelensector verdrietig is over de onvolledigheid van de berichtgeving." Nou beste Bert, je hoeft echt geen media-socioloog te zijn om te zien wat er gebeurd is: de Volkskrant komt als eerste met een sensationele interpretatie van een net iets te dik rapport zonder nieuws en vervolgens gebruiken alle andere kranten en redacties deze interpretatie als ware het een primaire bron. En dat terwijl dat rapport in 0,3 seconden gegoogled kon worden. Dat is journalism by hearsay. En we weten allemaal wat er gebeurt als je de twintigste bent die het verhaal doorvertelt. Zo komt De Pers uiteindelijk aan de kop: "Top goede doelen heeft strafblad" en heeft het Reformatorisch Dagblad een christelijke tussenweg gekozen: "Bestuurders goede doelen niet brandschoon". Afgezien van de reputatieschade voor de sector, de ergernis en de verspilde inkt, zou je er bijna om moeten lachen.