HIER LONDEN: Columns van Marc Wortmann

HIER LONDEN

Columns van Marc Wortmann

Een beetje uit het oog, maar nog niet het hart of het hoofd:de sector kent Marc Wortmann als de voormalige directeur van Alzheimer Nederland en de voorzitter van beroepsvereniging van fondsenwervers NGF. Sinds 2006 is Wortmann het opperhoofd van Alzheimer's Disease International in Londen. Deze positie en zijn kennis van twee filantropische culturen maken Wortmann (elk weekeinde in ons land) een uitstekende, nieuwe commentator die vanaf nu regelmatig voor FM zal berichten vanuit Londen. Vandaag: de verschillen tussen de verkiezingscampagnes in de UK en NL en de rol van de goede doelensector.

Verschillen tussen de verkiezingscampagnes van de UK enNL en de rol van de goede doelensector

LONDEN (1 juli) - Ik heb het genoegen gehad achter elkaar twee verkiezingscampagnes mee te maken, eerst de verkiezingen in Engeland op 6 mei , van dichtbij, en daarna de Nederlandse op 9 juni, van iets grotere afstand omdat ik alleen in het weekend in Nederland ben. Maar ik heb de campagne wel elke dag via internet gevolgd. Het is aardig om een vergelijking te maken. Er is een aantal algemene verschillen en het is ook interessant stil te staan bij de rol van de goede doelenorganisaties in beide landen.

Wat is anders in het Verenigd Koninkrijk?

Hoewel het land een echt districtenstelsel kent, verfoeid door vele Britten, vindt de campagne vooral in de media plaats, net als bij ons. Een duidelijk verschil is dat deze alleen maar aandacht voor de drie grote partijen heeft, en niet voor de kleintjes. Op de verschillende tv-zenders zijn dit jaar voor het eerst lijsttrekkersdebatten georganiseerd, met delijsttrekkers van de drie grote partijen: Gordon Brown, de zittend premier namens Labour, David Cameron van de Conservatives and Nick Clegg van de Liberal Democrats. Hoewel Clegg er het beste uitkwam, heeft dit hem uiteindelijk nietmeer zetels opgeleverd. Door de uitslag heeft het land wel voor het eerst in zeer lange tijd een coalitieregering, zoals wij die ook kennen.

Een opvallend verschil is dat de verkiezingsprogramma's minder concreet zijn, de noodzakelijke bezuinigingen blijven vaag en naast het programma (Manifesto) worden er allerlei ballonnen opgelaten gedurende decampagne. Partijen wekken minder hoge verwachtingen van wat de politiek kan. Dat geldt voor alle partijen en op dit punt verschilt bijvoorbeeld Labour sterk van de Partij van de Arbeid.

Media

De media gaan anders met de verkiezingen om dan in Nederland, met name de serieuze maken meer diepgravende analyses over de plannen, al wordt er ook veel geschreven over de persoon van de partijleider. Partijcongressen door het jaar heen worden uitgebreid behandeld, redes van partijleiders integraal uitgezonden (in ieder geval van de grote twee): niet een of twee quotes zoals bij ons. Dit is natuurlijk ook gemakkelijker met een beperkt aantal partijen. Verder doen de media hun uiterste best niet eenzijdig te zijn,vooral de BBC. Ik vind het een verademing vergeleken bij Nederland.

Formatie

De formatie duurt in het Verenigd Koninkrijk meestal maar een dag. Dit keer was het anders omdat geen partij de meerderheid haalde en een coalitie moest worden gevormd. Op de BBC werd het proces van minuut tot minuut gevolgd en was de verbazing groot dat dit een hele week moest duren. De einddatum werd overigens afgedwongen door het feit dat de koningin 11 dagen na de verkiezingen haar troonrede hield. Dat kan niet zonder kabinet en verzetten was geen optie.

Goede doelen en politiek

Zowel Labour als Conservative zien een grote rol voor de goede doelensector (Third Sector) om allerlei problemen op te lossen. De sector houdt al tijden het hart vast voor de komende bezuinigingen en was zeer actief in het leggen van contacten met de sleutelfiguren van de drie grote partijen.Voor een goede doelenstatus ("charity") is het essentieel dat organisaties niet politiek partijdig zijn. De gedachte is dat zij een publieke functie vervullen en van iedereen zijn. Partijpolitieke stellingname is daarmee strijdig. Toen een van de belangenorganisaties (NCVO) aangaf dat het programma van de Conservatieven vermoedelijk het beste uitpakt voor de sector was de verontwaardiging groot, hoewel het best wel eens waar kan zijn. Vijftien "charities" moeten op het matje komen bij de Charity Commission voor een onderzoek naar partijdigheid. De meeste daarvan hebben nauwe banden met een kandidaat en de schijn van partijdigheid niet weten te vermijden.

Ondenkbaar

Nu de verkiezingen voorbij zijn, worden er bijeenkomsten georganiseerd met de sector en de direct politiek verantwoordelijken. Het is ondenkbaar dat die niet komen opdagen, zoals een paar jaar geleden een aantal ministers bij het Civil Society Congres. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat de sector hier de data afstemt met de politieke agenda's. David Cameron heeft al een tijd geleden het idee gelanceerd van de "Big Society" en dat gaat nu verder worden uitgewerkt. Het idee is dat burgers een groter deel van de publieke taken zelf voor hun rekening zouden kunnen nemen. De plannen doen een beroep op met name de babyboom-generatie om te overwegen in plaats van een tweede of derde huis een deel van hun vermogen te investeren in maatschappelijke doelen. De adviseur van de nieuwe regering, Lord Nat Wei, die onlangs is aangesteld, pleit voor een model ergens tussen een belegging en een donatie in: geld dat wordt geïnvesteerd in de lokale samenleving en een zeker rendement zou kunnen opbrengen, als is dat niet het voornaamste doel. Het is vooralsnog een interessant idee en hoewel het oorspronkelijk niet zo bedoeld is, valt het wel samen met een periode van grote bezuinigingen. We zullen dus moeten zien wat er van terechtkomt.