Doorzeuren

Fondsenwervers weten het al lang: hoe persoonlijker en indringender een verzoek is, hoe groter de kans van slagen. Terecht. Wanneer er van iemand geld wordt gevraagd, mag die persoon op zijn minst het gevoel krijgen dat het echt om hém (m/v) gaat.

Bij vrijwilligerswerving werkt natuurlijk hetzelfde principe. Waarschijnlijk nog sterker, want tijd en inzet geven is veel minder vrijblijvend dan geld. Dat moet dus héél persoonlijk gebeuren en misschien wel met een beetje pressie. Dat betoogde columnist Pieter Hilhorst vorige week in de Volkskrant. De civil society komt echt niet vanzelf, en ‘afgetroggelde vrijwilligheid' is waarschijnlijk onmisbaar. Sociale contacten en controle blijken te wérken, laat onderzoek zien. Denk maar aan jezelf: toen een bekende je vroeg om in een bestuur te gaan of een vmbo-leerling bij te spijkeren, kón je geen nee zeggen. Achteraf mopperend, dat je weer eens slap was geweest. En wat bleek? Het was een geweldige ervaring.

Beter dan alle imago-campagnes om vrijwilligerswerk hip te maken en alle ‘pakketten-op-maat' van organisaties werkt de eigen buurman. Vanavond naar de buren, dus, en lekker doorzeuren.