De Kony Case

Trending topic vorige en ook deze week: de viral over de Oegandese warlord Kony. Het YouTube-filmpje werd gemaakt door Invisible Children, een mensenrechtenorganisatie die in 2003 werd opgericht door drie studenten. Die hoopten met hun filmpje op een half miljoen views. Intussen staat de teller al bijna op 80 miljoen en iedereen heeft het nu over die tot voor kort onbekende, wrede rebellenleider die dood en verderf zaait met tienduizenden kindsoldaten. Schitterend. Als je doelstelling is om onzichtbare kinderen zichtbaar te maken en zo humanitaire hulp te mobiliseren, dan is dit een schoolvoorbeeld van een interventie met impact. Of toch niet? We zijn namelijk ook getuige van de Wet van de Hoge Bomen. Hoe meer een filantropie-organisatie het ondernemende hoofd boven het maaiveld uitsteekt, hoe groter het aantal critici. Ook in het dorpscafé De Wereld Draait Door hoorde je het riedeltje: ‘te oppervlakkig’, ‘typisch een hype en niet duurzaam’, ‘Kony was al op zijn retour’, ‘waarom geen aandacht voor ander leed?’, ‘hoe transparant is dat Invisible Childeren eigenlijk?’ en ‘Je maakt het zo alleen maar erger’. Erger? Weet u wat erg is? Roepen dat de jeugd van tegenwoordig alleen maar materialistische analfabeten zijn. Roepen dat het engagement na die legendarische en nimmer meer te overtreffen jaren zestig helemaal dood is. Dat is pas erg. Invisible Children is een schoolvoorbeeld van ouderwets idealisme met de inzet van moderne middelen. Gewoon drie studenten die vonden dat het allemaal anders moest. Het is de oerknal van bijna elke organisatie in de filantropie. Wat jammer dat cynisme en ordinaire afgunst het zicht daarop met regelmaat vertroebelen. Wie het Kony-filmpje een goedkope hype vindt, staat aan het graf van zijn eigen idealisme.