Promovendus: donateurs pak kuddegedrag ontwikkelingsorganisaties aan

Cultureel antropoloog Koch schetst in zijn proefschrift een beeld van ontwikkelingsorganisaties die zich allemaal op dezelfde donor darlings storten. Waarom? NGO's laten zich leiden door voorkeuren van de overheden waarvan zij op hun beurt geld ontvangen. Ook vinden zij het prettig om in een gespreid bedje terecht te komen, landen dus waar veel organisaties hen zijn voorgegaan.
Het gevolg is dat tweederde van de ontwikkelingsorganisaties samenklontert in een klein groepje landen - de Tanzania's van deze wereld - die tot wel twintigmaal de hulp per hoofd van de bevolking ontvangen als een grote groep arme landen die om diverse redenen over het hoofd worden gezien.
Koch betoogt dat juist in deze vergeten landen - hij noemt onder andere Laos, Jemen, Guinee en Ivoorkust - het behalen van de millenniumdoelstellingen in gevaar is. Hulp is hier onontbeerlijk, maar blijft uit.
Zijn er oplossingen voor het kuddegedrag te verzinnen? Koch wijst in eerste instantie op de eigen verantwoordelijkheid van de ontwikkelingsorganisaties in kwestie. Daarnaast wijst hij op het feit dat donoren als ontwikkelingssamenwerking en de gewone donateur heel wat meer macht hebben dan zij wellicht denken. Zij kunnen stimuleren dat de organisaties die zij ondersteunen de focus op andere landen gaan richten. En zij kunnen er op wijzen dat het van belang is om in de achtergestelde landen gecalculeerde risico's te nemen. Bovendien kan een grote donor als Ontwikkelingssamenwerking zelf het goede voorbeeld geven door zelf haar hulp beter te spreiden.

Dirk-Jan Koch is in dienst als medewerker bij de Nederlandse ambassade in de Democratische Republiek Congo en heeft tegelijkertijd aan de Radboud Universiteit zijn proefschrift voltooid.

Meer informatie over het proefschrift: http://www.ru.nl/caos/over_caos/staf/docenten/staff_cidin/virtual_map/koch/