Uit het juryrapport: Michael Rutgers is al sinds 2006 directeur van het Longfonds, dat destijds nog Astma Fonds heette. We zeggen ‘directeur’, maar zo ziet Rutgers zich niet. Hij noemt zichzelf meer een ‘opinion leader’, een aanjager en een verbinder. Die karakterisering heeft alles te maken met Rutgers’ visie op de rol en betekenis van civil society-organisaties, zoals ‘zijn’ Longfonds. Dat is geen recent gedachtengoed. Al in 2015 brak Rutgers, destijds voor de camera’s van DDB’s voorloper Filanthropium, een lans voor de transitie van ‘goede doelen’ naar maatschappelijke actoren. Rutgers vindt dat actieve burgerorganisaties voor het oplossen van vaak complexe ketenproblemen (en daartoe behoren ‘gezondheid’ en ‘schone lucht’ zeker) hun specifiek sterkten moeten inzetten en hun rol opeisen naast overheid en bedrijfsleven. Die ‘triple helix-gedachte’ vraagt wel een mate van zelfbewustzijn, moed en leiderschap, zeker omdat ‘filantropie’ toch vaak nog wordt gezien als een goedbedoelde hobbycorner voor het private initiatief. Niemand heeft Rutgers echter tot nu toe kunnen betrappen op een ‘Calimero-complex’. Zijn natuurlijke gebrek aan ontzag voor autoriteit-om-de-autoriteit, speelt daarbij zeker mee. Als voorman van het Longfonds eist hij op een besliste en natuurlijke wijze een leidersrol op, ook in de breedte als voorzitter van de Samenwerkende Gezondheidsfondsen (SGF), die Rutgers vergelijkt met een grote golf: daarop samen surfend ontwikkel je meer massa, kracht en richting, dan solo op je eigen boardje…